#EAPM: Nie ma miejsca na słabej nauki w medycynie spersonalizowanej

W tych oszałamiających czasach szybkiego rozwoju medycyny spersonalizowanej badania kliniczne przechodzą coś w rodzaju sejsmicznej zmiany, pisze Europejski Sojusz na rzecz Medycyny Spersonalizowanej (EAPM) dyrektor wykonawczy Denis Horgan.

Ponieważ duże zbiory danych są gromadzone z różnych źródeł na całej planecie, jest jasne jak słońce, że takie dane z badań klinicznych mogą mieć głęboki wpływ na życie potencjalnych 500 milionów pacjentów w UE, a nawet miliardów na całym świecie.

Oczywiście udostępnianie danych jest złożonym obszarem moralnym, etycznym i praktycznym, obejmującym różne poziomy zgody, prywatność osobistą i uzgodnione standardy, a także kwestie takie jak interoperacyjność, koszty gromadzenia i rozpowszechniania, mentalność silosów i inne.

Społeczność badaczy klinicznych może wiele zyskać w obszarach leżących u podstaw rozwoju medycyny spersonalizowanej. Udostępnianie danych jest bardzo popularne wśród pacjentów, ponieważ szukają oni lekarstw na własne choroby i dolegliwości, a także myślą z wyprzedzeniem z korzyścią dla pacjentów, którzy przyjdą później.

Przemysł mocno angażuje się w Big Data w dziedzinie spersonalizowanej medycyny, a giganci tacy jak GlaxoSmithKline (GSK) i Intel inwestują dużo czasu i zasobów.

Rzeczywiście, trzy lata temu GSK przedstawiła pomysł stworzenia jednego systemu, za pośrednictwem którego sponsorzy mogliby łatwo udostępniać dane z badań klinicznych. Teraz, w 2016 r., na liście znajduje się ponad 3,000 prób z udziałem 13 firm.

Gigant farmaceutyczny aktywnie zachęcał innych sponsorów do przyłączenia się, aby wszyscy mogli skorzystać z wprowadzonej infrastruktury. Najwyraźniej między innymi pełne zaangażowanie w udostępnianie danych było kluczowe dla jego sukcesu i pojawiło się kilka innych wyzwań, takich jak apel niektórych członków o możliwość odrzucania próśb w przypadkach, w których mógłby wystąpić potencjalny konflikt interesów lub oczywiście , ryzyko konkurencyjne.

reklama

Z tego powodu utworzono „siatkę bezpieczeństwa”, która nie została jeszcze wykorzystana, co jest co najmniej zachęcające.

Jeśli chodzi o taki system, wielu uważa, że ​​może działać bardzo dobrze, jeśli wszyscy zainteresowani sponsorzy prześlą dane i szczegóły badania klinicznego do niezależnej strony, która zadba o prywatność, przegląd naukowy i inne pojawiające się kwestie. Wśród innych korzyści z pewnością obniżyłoby to koszty.

EAPM z zainteresowaniem obserwowała rozwój wydarzeń i z pewnością jasne jest, że społeczność naukowo-badawcza musi znaleźć więcej (i lepszych) sposobów współpracy, aby w pełni wykorzystać potencjał tej nowej formy diagnozy i leczenia.

Z wynikami badań klinicznych wiążą się oczywiście niebezpieczeństwa. Już w 1962 roku nowojorski psycholog Jacob Cohen zadziwił społeczność naukową. Przeanalizował 70 artykułów opublikowanych w recenzowanym czasopiśmie poświęconym jego konkretnej dyscyplinie i doszedł do wniosku, że efekty, o które zabiegali autorzy, wystąpią tylko raz na pięć, chociaż większość odnotowała znaczące pozytywne wyniki.

Nic dziwnego, że Cohen doszedł do wniosku, że wielu z tych naukowców nie rejestrowało swoich nieudanych badań. OK, to może nie jest szok, ale zdarzały się nawet przypadki „fałszywych trafień”, co jest zupełnie nową grą w piłkę.

Niewiele się różni ponad pół wieku dalej. Nowsze badanie wykazało, że liczba ta wynosi 24%, niewiele więcej niż jedna piąta Cohena, czyli 20%, chociaż w międzyczasie miało miejsce wiele płaczu i zgrzytania zębami, aby skłonić naukowców do lepszych wyników podczas raportowania wyniki lub ich brak.

Wydaje się, że nawet najbardziej uczciwi badacze mogą przypadkowo stworzyć niespełniające standardów reportaże wyników, prawdopodobnie z powodu zachęt. A w jednym bardzo niedawnym badaniu psychologicznym (2015) ponad 200 badaczy powtórzyło 100 badań, aby spróbować odtworzyć oryginalne wyniki. Udało im się to tylko w nieco ponad jednej trzeciej przypadków.

To wyraźnie wymaga rozwiązania. Byłoby wielką tragedią, gdyby niesamowity potencjał spersonalizowanej medycyny został podważony przez coś, co można określić jedynie mianem „tandetnej nauki”.